Agnosticisme kan gewoon de toestand zijn van niet weten of er al dan niet bestaat, maar mensen kunnen dit standpunt om verschillende redenen innemen en op verschillende manieren toepassen. Deze verschillen creëren vervolgens variaties in de manieren waarop men een agnost kan zijn. Het is dus mogelijk om agnostici in twee groepen te scheiden, die sterk agnosticisme en zwak agnosticisme worden bestempeld als analogen van sterk atheïsme en zwak atheïsme.
Zwak agnosticisme
Als iemand een zwakke agnost is, zeggen ze alleen dat ze niet weten of er goden bestaan of niet (negerend de vraag of het mogelijk is om iets te weten maar het niet bewust te realiseren). De mogelijkheid dat er een theoretische god of een specifieke god bestaat, is niet uitgesloten. De mogelijkheid dat iemand anders zeker weet of er een god bestaat of niet, is ook niet uitgesloten. Dit is een zeer eenvoudige en algemene positie en het is waar mensen vaak aan denken als ze aan agnosticisme denken en wordt vaak gevonden naast atheïsme.
Sterk agnosticisme
Sterk agnosticisme gaat net iets verder. Als iemand een sterke agnost is, beweren ze niet alleen dat ze niet weten of er goden bestaan; in plaats daarvan beweren ze ook dat niemand kan of weet of er goden bestaan. Terwijl zwak agnosticisme een positie is die alleen de staat van kennis van één persoon beschrijft, doet sterk agnosticisme een uitspraak over kennis en realiteit zelf.
Om redenen die waarschijnlijk voor de hand liggen, is zwak agnosticisme gemakkelijker te verdedigen. In de eerste plaats, als je beweert dat je niet weet of er goden bestaan, moeten anderen dat als waar aanvaarden, tenzij ze hele goede redenen hebben om aan je te twijfelen maar dat is nogal triviaal. Belangrijker is het agnostische uitgangspunt dat men geen kennisclaims zou moeten doen zonder duidelijk en overtuigend bewijs maar dat ook relatief eenvoudig kan zijn zolang het onderscheid tussen kennis en overtuiging wordt gehandhaafd.
Problemen met sterk agnosticisme
Omdat de claim van sterke agnostiek verder gaat dan de individuele spreker, is het een beetje moeilijker te ondersteunen. Sterke agnostici kunnen er vaak op wijzen dat er gewoon geen goed bewijs of argumenten zijn die iemand in staat stellen te beweren dat hij weet dat een god bestaat en in feite is het bewijs voor een bepaalde god geen beter of slechter dan het bewijs voor een andere god. Daarom wordt beweerd dat het enige verantwoordelijke is om het oordeel helemaal op te schorten.
Hoewel dit een redelijke positie is, rechtvaardigt het niet helemaal de bewering dat kennis van goden onmogelijk is. De volgende stap die een sterke agnost moet nemen, is dus precies definiëren wat wordt bedoeld met god ; als kan worden beweerd dat het logisch of fysiek onmogelijk is voor mensen om kennis te hebben van een wezen met de toegewezen attributen, dan kan sterke agnostiek gerechtvaardigd zijn.
Helaas verkleint dit proces effectief het gebied van wat wel en niet in aanmerking komt als een god tot iets veel kleiner dan waar mensen daadwerkelijk in hebben geloofd. Dit kan dan leiden tot een misvatting van Straw Man omdat niet iedereen gelooft in god omdat de sterke agnostici het concept definiëren (een probleem gedeeld met sterke atheïsten, eigenlijk).
Een interessante kritiek op deze sterke agnostiek is dat iemand, om de positie in te nemen dat kennis van goden onmogelijk is, in wezen toegeeft dat hij iets over goden weet om nog maar te zwijgen over de aard van de werkelijkheid zelf. Dit zou dan suggereren dat sterk agnosticisme zichzelf weerlegt en onhoudbaar is.
