De meeste niet-boeddhisten die van Soka Gakkai International (SGI) hebben gehoord, kennen het als boeddhisme voor de sterren. Als je de bio-film van Tina Turner zag Wat s Love Got To Do It? zag je een dramatisering van Turners introductie in Soka Gakkai in de late jaren 1970. Andere bekende leden omvatten acteur Orlando Bloom; muzikanten Herbie Hancock en Wayne Shorter; en Mariane Pearl, de weduwe van Daniel Pearl.
Soka Gakkai heeft zijn oorsprong in het vooroorlogse Japan en bevordert persoonlijke empowerment en humanistische filosofie in combinatie met boeddhistische toewijding en praktijk. Maar toen het aantal leden in het Westen groeide, worstelde de organisatie met tweedracht, controverse en beschuldigingen van het cultus zijn.
Oorsprong van Soka Gakkai
De eerste incarnatie van Soka Gakkai, genaamd Soka Kyoiku Gakkai ("Value-Creating Education Society"), werd in 1930 in Japan opgericht door Tsunesaburo Makiguchi (1871-1944), een auteur en opvoeder. Soka Kyoiku Gakkai was een lekenorganisatie die zich toelegde op de hervorming van het humanistische onderwijs, die ook de religieuze leer van Nichiren Shoshu, een tak van de Nichiren-boeddhistische school, belichaamde.
In de jaren dertig nam het leger de macht over de Japanse regering en greep een klimaat van militant nationalisme Japan aan. De regering eiste dat patriottische burgers de Japanse inheemse religie, Shinto, eren. Makiguchi en zijn naaste medewerker Josei Toda (1900-1958) weigerden deel te nemen aan Shinto-rituelen en aanbidding, en ze werden gearresteerd als gedachte criminelen in 1943. Makiguchi stierf in de gevangenis in 1944.
Na de oorlog en zijn vrijlating uit de gevangenis, hervormde Toda Soka Kyoiku Gakkai in Soka Gakkai ("Value-Creating Society") en verlegde de focus van hervorming van het onderwijs naar de promotie van het Nichiren Shoshu-boeddhisme. In het naoorlogse tijdperk voelden veel Japanners zich aangetrokken tot Soka Gakkai vanwege de nadruk op zelfbekrachtiging door sociaal geëngageerd boeddhisme.
Soka Gakkai International
In 1960 werd Daisaku Ikeda, toen 32 jaar oud, president van Soka Gakkai. In 1975 breidde Ikeda de organisatie uit naar Soka Gakkai International (SGI), dat tegenwoordig gelieerde organisaties heeft in 120 landen en een geschat wereldwijd lidmaatschap van 12 miljoen.
In de jaren zeventig en tachtig groeide SGI snel in het Westen door agressieve werving. Patrick Duffy, die Bobby Ewing speelde in de populaire televisieserie Dallas uit de jaren 80, werd een bekeerling en sprak gloeiend over SGI in veel veel gelezen interviews. SGI vestigde ook de aandacht door spetterende publiciteitsevenementen. Volgens Daniel Golden van de Boston Globe (15 oktober 1989),
"NSA [Nichiren Shoshu van Amerika, nu bekend als SGI-USA] stal de show bij de inauguratie van Bush in januari door in de Washington Mall de grootste stoel ter wereld een 39-voet hoog te tonen model van de stoel waarin George Washington zat toen hij het Continentale Congres voorzag. Het Guinness Book of World Records heeft NSA tweemaal genoemd voor het samenstellen van de meeste Amerikaanse vlaggen ooit in een parade, hoewel het in één vermelding de groep verkeerd identificeerde als 'Nissan Shoshu', 'de religieuze organisatie verwarren met de automaker.'
Is SGI een cultus?
SGI kreeg in de jaren zeventig en tachtig brede aandacht van het publiek in het Westen, een tijd van groeiende bezorgdheid over culten. Het was bijvoorbeeld in 1978 dat 900 leden van de cultus van de Peoples Temple zelfmoord pleegden in Guyana. SGI, een snelgroeiende, soms flamboyante niet-westerse religieuze organisatie, leek voor veel mensen verdacht veel op een cultus en staat tot op de dag van vandaag op sommige cult-watchlists.
Je kunt verschillende definities van 'cultus' vinden, waaronder enkele die zeggen 'elke andere religie dan de mijne is een cultus'. Je kunt mensen vinden die beweren dat het hele boeddhisme een cultus is. Een checklist gemaakt door Marcia Rudin, MA, een van de oprichters van het International Cult Education Program, lijkt objectiever.
Ik heb geen persoonlijke ervaring met SGI, maar door de jaren heen heb ik veel SGI-leden ontmoet. Ze lijken mij niet te passen in de Rudin-checklist. SGI-leden staan bijvoorbeeld niet los van de niet-SGI-wereld. Ze zijn geen anti-vrouw, anti-kind of anti-familie. Ze wachten niet op de Apocalyps. Ik geloof niet dat ze misleidende tactieken gebruiken om nieuwe leden te werven. Beweringen dat SGI is gericht op wereldheerschappij zijn, vermoed ik, een beetje overdreven.
Breek met Nichiren Shoshu
Soka Gakkai werd niet georganiseerd door Nichiren Shoshu, maar na de Tweede Wereldoorlog ontwikkelden Soka Gakkai en Nichiren Shoshu een wederzijds voordelige alliantie. In de loop van de tijd namen de spanningen tussen SGI-president Ikeda en het Nichiren Shoshu-priesterschap toe over kwesties van leer en leiderschap. In 1991 zag Nichiren Shoshu formeel af van SGI en excommuniceerde Ikeda. Het nieuws van de breuk met Nichiren Shoshu golfde als schokgolven door het SGI-lidmaatschap.
Volgens Richard Hughes Seager in het boeddhisme in Amerika (Columbia University Press, 2000) bleef een meerderheid van de Amerikaanse leden bij SGI. Voor de pauze hadden ze weinig direct contact gehad met het Nichiren Shoshu-priesterschap; SGI-USA was altijd geleid door leken en dat veranderde niet. Veel van de problemen die de breuk veroorzaakten, hadden buiten Japan weinig zin.
Verder schreef Seager, sinds de breuk met het priesterschap SGI-USA democratischer en minder hiërarchisch is geworden. Nieuwe initiatieven plaatsten vrouwen in meer leiderschapsposities en verbeterden de raciale diversiteit van SGI. SGI is ook minder uitsluitend geworden. Seager ging verder,
"Religieuze dialoog, zowel interreligieuze als interboeddhistische, staat nu op de SGI-agenda, wat niet het geval zou zijn geweest onder het sektarische leiderschap van het Nichiren Shoshu-priesterschap. Al deze initiatieven hebben bijgedragen aan de opening van Soka Gakkai. A een veel voorkomende verklaring in leiderschapskringen is dat een nieuwe, egalitaire SGI een 'work in progress' is. "
SGI-USA: Na de pauze
Voor de pauze met Nichiren Shoshu had de toen genoemde Nichiren Shoshu van Amerika slechts zes regionale tempels in de VS. Vandaag zijn er meer dan 90 SGI-VS-centra en meer dan 2.800 lokale discussiegroepen. Soka Gakkai heeft de priesterlijke taken op zich genomen van het houden van bruiloften en begrafenissen en het verlenen van de Gohonzon, een heilige mandala die is vastgelegd in SGI-centra en op de huisaltaren van de leden.
William Aiken, directeur Public Affairs voor SGI-USA, zei dat SGI sinds de splitsing heeft gewerkt aan het verduidelijken van het onderscheid tussen Nichiren Shoshu en Soka Gakkai. "Dit was een proces van het definiëren van het Nichiren-boeddhisme, afgezien van het relatieve exclusivisme en de starheid van Nichiren Shoshu, " zei hij.
'Wat is voortgekomen - zoals belichaamd in de geschriften van SGI-president Ikeda - is een moderne, humanistische interpretatie van het Nichiren-boeddhisme geweest, meer passend bij de pluralistische samenleving waarin we vandaag leven. Een van de belangrijkste thema's van president Ikeda is dat' religie bestaat omwille van mensen en niet andersom. ''
Soka Gakkai Practice
Zoals met alle Nichiren-boeddhisme, is de beoefening van Soka Gakkai gecentreerd in de leer van de L tus Sutra. Leden doen dagelijks aan daimoku, die de zin zingt Nam Myoho Renge Kyo, "Toewijding aan de mystieke wet van de Lotus Soetra." Ze oefenen ook gongyo, wat een deel van de Lotus Soetra reciteert.
Van deze praktijken wordt gezegd dat ze een innerlijke transformatie teweegbrengen, iemands leven in harmonie brengen en een wijsheid en compassie oproepen. Tegelijkertijd treden SGI-leden op namens anderen en realiseren ze de Boeddha-natuur in de wereld. De website 'SGI-VS' biedt een uitgebreidere introductie van SGI's benadering van het boeddhisme.
Bill Aiken van SGI-USA zei:
"Wanneer dingen moeilijk zijn, is het verleidelijk om iemand te zoeken die sterker en machtiger is dan jij - zij het een politieke leider of een transcendent wezen - om je te redden van de beproevingen en gevaren van het leven. Het is veel moeilijker te geloven dat je kunt de middelen vinden die je nodig hebt door het enorme potentieel in je eigen leven te openen. De Daimoku van de Lotus Soetra - Nam-myoho-renge-kyo - is in zekere zin een krachtige bevestiging van het positieve potentieel van de Boeddha die zowel in het menselijk hart als in onze omgeving slapend ligt. "
Kosenrufu
De zin kosen - rufu verschijnt vaak in de SGI-literatuur. Grofweg betekent het breed verklaren, vooruitgaan als de stroom van een rivier of zich verspreiden als een doek. Kosen-rufu is de verspreiding van het boeddhisme, peace en harmonie in de wereld. Soka gakkai practice is bedoeld om empowerment en vrede in het leven van individuen te brengen, die vervolgens die empowerment en vrede over de wereld kunnen verspreiden.
Mijn indruk is dat SGI aanzienlijk is gerijpt vanaf de jaren zeventig en 1980, toen de organisatie leek te zijn verteerd door hectische proselitisatie. Vandaag grijpt SGI actief samen met anderen aan humanitaire en milieuprojecten. In de afgelopen jaren heeft SGI vooral de Verenigde Naties ondersteund, waar het wordt vertegenwoordigd als een NGO (niet-gouvernementele organisatie). Het idee lijkt te zijn dat koesterende begrip en goede wil door humanitair werk het mogelijk maakt kosen-rufu op natuurlijke wijze te manifesteren.
Daisaku Ikeda zei: "Eenvoudig gezegd, kosen-rufu is de beweging om de ultieme weg naar geluk te communiceren - om het hoogste beginsel van vrede aan mensen van alle klassen en naties te communiceren door de juiste filosofie en leer van Nichiren.
Ik vroeg Bill Aiken van SGI-USA of SGI zijn plekje vindt in de grote diversiteit van religies in het Westen. "Ik geloof dat de SGI zich vestigt als een mensgerichte religieuze beweging gebaseerd op de levensbevestigende principes van de Lotus Soetra", zei hij. 'Het kernprincipe van de Lotus Soetra - dat alle levende wezens de Boeddha-natuur bezitten en inderdaad potentiële Boeddha's zijn die diep respect verdienen - is een belangrijke boodschap, vooral in een tijdperk van religieuze en culturele verdeeldheid en de demonisering van de' andere."
