De Boeddha leerde dat om verlichting te realiseren, iemand twee kwaliteiten moet ontwikkelen: wijsheid en mededogen. Wijsheid en mededogen worden soms vergeleken met twee vleugels die samenwerken om vliegen mogelijk te maken of twee ogen die samenwerken om diep te kijken.
In het Westen wordt ons geleerd om 'wijsheid' te beschouwen als iets dat in de eerste plaats intellectueel is en 'compassie' als iets dat in de eerste plaats emotioneel is, en dat deze twee dingen gescheiden en zelfs onverenigbaar zijn. Ons wordt ertoe gebracht te geloven dat wazige, vrolijke emoties een duidelijke, logische wijsheid in de weg staan. Maar dit is niet het boeddhistische begrip.
Het Sanskrietwoord dat gewoonlijk wordt vertaald als 'wijsheid' is prajna (in Pali, panna ), dat ook kan worden vertaald als 'bewustzijn', 'onderscheidingsvermogen' of 'inzicht'. Elk van de vele scholen van het boeddhisme begrijpt prajna enigszins anders, maar over het algemeen kunnen we zeggen dat prajna begrip of onderscheid is van de leer van de Boeddha, vooral de leer van anatta, het principe van geen zelf.
Het woord dat meestal wordt vertaald als "mededogen" is karuna, wat wordt verstaan actieve sympathie of een bereidheid om de pijn van anderen te dragen. In de praktijk geeft prajna aanleiding tot karuna en leidt karuna tot prajna. Echt, je kunt het ene niet hebben zonder het andere. Ze zijn een middel om verlichting te realiseren, en op zichzelf zijn ze ook verlichting gemanifesteerd.
Medeleven als training
In het boeddhisme is het ideaal van oefening om onbaatzuchtig te handelen om lijden te verlichten, waar het ook verschijnt. Je zou kunnen beweren dat het onmogelijk is om lijden te elimineren, maar de praktijk vraagt ons om de moeite te nemen
Wat heeft aardig zijn voor anderen te maken met verlichting? Ten eerste helpt het ons te beseffen dat 'individuele ik' en 'individuele jij' verkeerde ideeën zijn. En zolang we vastzitten in het idee van "wat zit er voor mij in?" we zijn nog niet wijs .
In Rechtop zijn: Zen-meditatie en de Bodhisattva-voorschriften, schreef Soto Zen-leraar Reb Anderson: "Door de grenzen van de oefening als een afzonderlijke persoonlijke activiteit te bereiken, zijn we klaar om hulp te ontvangen van de compassievolle rijken die ons onderscheidende bewustzijn te boven gaan." Reb Anderson vervolgt:
"We realiseren ons de intieme connectie tussen de conventionele waarheid en de ultieme waarheid door het beoefenen van compassie. Het is door compassie dat we diep gegrond raken in de conventionele waarheid en dus voorbereid zijn om de ultieme waarheid te ontvangen. Mededogen brengt grote warmte en vriendelijkheid voor beide perspectieven. Het helpt ons flexibel te zijn in onze interpretatie van de waarheid en leert ons om hulp te geven en te ontvangen bij het in praktijk brengen van de voorschriften. "
In The Essence of the Heart Sutra schreef Zijne Heiligheid de Dalai Lama:
"Volgens het boeddhisme is compassie een aspiratie, een gemoedstoestand, willen dat anderen vrij zijn van lijden. Het is niet passief het is niet alleen empathie maar eerder een empathisch altruïsme dat actief ernaar streeft om anderen te bevrijden van lijden. Echt mededogen moet zowel wijsheid als liefdevolle aard hebben, dat wil zeggen, men moet de aard begrijpen van het lijden waarvan we anderen willen bevrijden (dit is wijsheid), en men moet diepe intimiteit en empathie ervaren met andere bewuste wezens (dit is liefdevolle vriendelijkheid)."
Nee bedankt
Heb je ooit iemand iets hoffelijks zien doen en dan boos worden omdat hij niet goed werd bedankt? Echt mededogen heeft geen verwachting van beloning of zelfs een eenvoudige "dank u" eraan. Een beloning verwachten is het idee behouden van een gescheiden zelf en een andere ander, wat in strijd is met het boeddhistische doel.
Het ideaal van dana paramita de perfectie van het geven van is "geen gever, geen ontvanger." Om deze reden ontvangen vertrekkende monniken van oudsher stilzwijgend aalmoes en drukken geen dank uit. Natuurlijk zijn er in de conventionele wereld gevers en ontvangers, maar het is belangrijk om te onthouden dat het geven niet mogelijk is zonder te ontvangen. Zo creëren gevers en ontvangers elkaar, en is de een niet superieur aan de ander.
Dat gezegd hebbende, het voelen en uiten van dankbaarheid kan een hulpmiddel zijn om onze egoïsme weg te nemen, dus tenzij je een bedelende monnik bent, is het zeker gepast om 'dankjewel' te zeggen tegen beleefdheid of hulp.
Compassie ontwikkelen
Om op een oude grap te putten, word je meer mededogend op dezelfde manier als je bij Carnegie Hall komt oefenen, oefenen, oefenen.
Er is al opgemerkt dat mededogen voortkomt uit wijsheid, net zoals wijsheid voortkomt uit mededogen. Als je je niet bijzonder wijs of medelevend voelt, heb je misschien het gevoel dat het hele project hopeloos is. Maar de non en leraar Pema Chodron zegt: "Begin waar je bent." Welke puinhoop je leven nu ook is, de grond waaruit verlichting kan groeien.
In feite is het boeddhisme, hoewel je maar één stap tegelijk mag doen, geen proces van "één stap tegelijk". Elk van de acht delen van het Achtvoudige Pad ondersteunt alle andere delen en moet gelijktijdig worden nagestreefd. Elke stap integreert alle stappen.
Dat gezegd hebbende, beginnen de meeste mensen met het beter begrijpen van hun eigen lijden, wat ons terugbrengt naar de wijsheid van prajna. Gewoonlijk zijn meditatie of andere mindfulness-oefeningen de manier waarop mensen dit begrip beginnen te ontwikkelen. Naarmate onze zelfbedrog oplost, worden we gevoeliger voor het lijden van anderen. Naarmate we gevoeliger zijn voor het lijden van anderen, lossen onze zelfbedrog verder op.
Mededogen voor jezelf
Na al dit gepraat over onbaatzuchtigheid lijkt het misschien vreemd om te eindigen met discussie over compassie voor zichzelf. Maar het is belangrijk om niet weg te lopen van ons eigen lijden.
Pema Chodron zei: "Om compassie voor anderen te hebben, moeten we compassie voor onszelf hebben." Ze schrijft dat er in het Tibetaans boeddhisme een beoefening is genaamd tonglen, een soort meditatiebeoefening om ons te helpen ons te verbinden met ons eigen lijden en het lijden van anderen.
"Tonglen keert de gebruikelijke logica om lijden te vermijden en plezier te zoeken om en daarbij worden we bevrijd van een zeer oude gevangenis van egoïsme. We beginnen liefde te voelen voor onszelf en anderen en ook voor onszelf en anderen. Het wekt ons medeleven en het laat ons ook kennis maken met een veel grotere kijk op de werkelijkheid. Het laat ons kennis maken met de onbeperkte ruimtelijkheid die boeddhisten shunyata noemen. Door de oefening te doen, beginnen we ons te verbinden met de open dimensie van ons wezen. '
De voorgestelde methode voor tonglen meditatie varieert van leraar tot leraar, maar het is meestal een op adem gebaseerde meditatie waarin de mediteerder visualiseert dat hij bij elke inademing de pijn en het lijden van alle andere wezens in zich opneemt en onze liefde, mededogen weggeeft, en vreugde voor alle lijdende wezens bij elke uitademing. Wanneer het met volledige oprechtheid wordt beoefend, wordt het al snel een diepgaande ervaring, omdat het gevoel helemaal geen symbolische visualisatie is, maar van letterlijk transformeren van pijn en lijden. Een beoefenaar wordt zich bewust van het aftappen in een eindeloze bron van liefde en mededogen die niet alleen beschikbaar is voor anderen, maar ook voor onszelf. Het is daarom een zeer goede meditatie om te oefenen in tijden dat u zelf het meest kwetsbaar bent. Het helen van anderen geneest ook het zelf, en de grenzen tussen zichzelf en anderen worden gezien voor wat ze zijn non-existent.
