Hoe is het christendom erin geslaagd zoveel geweld te produceren, terwijl zijn aanhangers het zo vaak hebben gepromoot als een religie van vrede? Helaas is het rechtvaardigen van geweld en oorlog met behulp van de principes van het christendom een gangbare praktijk sinds de tijd van de kruistochten.
Christelijke rechtvaardigingen voor geweld
De kruistochten zijn niet het enige voorbeeld van geweld in de christelijke geschiedenis, maar meer dan in enig ander tijdperk werden ze gekenmerkt door massaal, georganiseerd geweld dat expliciet gerechtvaardigd was met specifiek christelijke argumenten.
In The Crusades: A History; Tweede editie, Jonathan Riley-Smith schrijft:
De meeste tweeduizend jaar lang hebben christelijke rechtvaardigingen van geweld op twee terreinen gestaan.
De eerste was dat geweld ruw omschreven als een daad van fysieke kracht die, opzettelijk of als een bijwerking, moord of letsel aan het menselijk lichaam bedreigt, niet intrinsiek slecht was. Het was moreel neutraal totdat het werd gekwalificeerd door de bedoeling van de dader. Als zijn intentie altruïstisch was, zoals die van een chirurg die, zelfs tegen de wil van zijn patiënt, een ledemaat geamputeerde een maatregel die voor het grootste deel van de geschiedenis het leven van de patiënt in gevaar bracht dan zou het geweld als positief goed kunnen worden beschouwd .
Het tweede uitgangspunt was dat de wensen van Christus voor de mensheid verband hielden met een politiek systeem of verloop van politieke gebeurtenissen in deze wereld. Voor de kruisvaarders werden zijn bedoelingen belichaamd in een politieke opvatting, de christelijke republiek, een enkele, universele, transcendentale staat geregeerd door hem, wiens agenten op aarde pausen, bisschoppen, keizers en koningen waren. Men geloofde dat een persoonlijke inzet voor zijn verdediging een morele vereiste was voor diegenen die gekwalificeerd waren om te vechten.
Religieuze en niet-religieuze rechtvaardigingen voor geweld
Helaas is het gebruikelijk om religieus geweld te verontschuldigen door erop te staan dat het "echt" gaat over politiek, land, middelen, enz. Het is waar dat er meestal andere factoren bestaan, maar de loutere aanwezigheid van middelen of politiek als factor betekent niet dat religie is niet langer betrokken of dat religie niet wordt gebruikt als rechtvaardiging voor het geweld. Het betekent zeker niet dat religie wordt misbruikt of misbruikt.
Het zou moeilijk zijn om een religie te vinden waarvan de doctrines niet in dienst zijn gesteld om oorlog en geweld te rechtvaardigen. En voor het grootste deel geloof ik dat mensen oprecht en oprecht hebben geloofd dat oorlog en geweld logische uitkomsten van hun religies waren.
Religie en complexiteit
Het is waar dat het christendom veel uitspraken doet namens vrede en liefde. Christelijke geschriften het Nieuwe Testament gaat veel meer over vrede en liefde dan over oorlog en geweld en weinig dat aan Jezus wordt toegeschreven, pleit echt voor geweld. Er is dus reden om te denken dat het christendom vreedzamer zou moeten zijn Misschien niet perfect vredig, maar zeker niet zo bloederig en gewelddadig als de christelijke geschiedenis is geweest.
Het feit dat het christendom veel uitspraken doet namens vrede, liefde en geweldloosheid, betekent echter niet dat het noodzakelijkerwijs vreedzaam moet zijn en dat elk geweld dat namens hem wordt gepleegd een afwijking is of op een of andere manier anti-christelijk. Religies bieden tegenstrijdige uitspraken over alle kwesties, waardoor mensen rechtvaardiging kunnen vinden voor zowat elke positie binnen elke religieuze traditie van voldoende complexiteit en leeftijd.
