Lalla - ook bekend als Lalleshwari of Lal Ded - was een middeleeuwse Kashmiri-heilige en yogini, wiens mooie gedichten een verscheidenheid aan thema's uitdrukken die gemeenschappelijk zijn voor niet-spiritueel onderzoek.
De gedichten van Lalla worden ook gevuld met verwijzingen naar wat we in het taoïsme innerlijke alchemie noemen: de transformaties van lichaam, geest en energie die worden geassocieerd met yoga of qigong-oefening. De taal die ze gebruikt om deze yoga-ervaringen te beschrijven is vaak een mengeling van de letterlijke en metaforische, zoals wanneer ze beschrijft waarnaar een Taoïstische tekst waarschijnlijk zou verwijzen als de lagere dantian of Snow Mountain:
In je bekken nabij de navel is de bron
van vele bewegingen die de zon worden genoemd,
de stad van de bol.
Terwijl je vitaliteit uit die zon opkomt
het verwarmt
Af en toe vindt men expliciet melding van uitdagingen die Lalla tegenkomt, gezien het feit dat ze een vrouw is. Veel gebruikelijker zijn echter haar liedjes van vreugdevolle vreugde en extatische vrijheid, omdat ze alle dualistische op het lichaam gebaseerde onderscheidingen, inclusief geslacht, heeft overstegen.
En zoals we zullen zien in de volgende twee gedichten - vertaald door Coleman Barks en overgenomen uit Naked Song drukt Lalla met evenveel kracht en gemak uit als een Jnani en als een Bhakta. In een ogenblik wijst ze met meedogenloze duidelijkheid naar de diepste, meest essentiële waarheid; en in het volgende moment (of het volgende gedicht) zien we haar extatisch zwaaiend, welsprekend met toegewijde vurigheid.
Lalla The Jnani
In het volgende gedicht beschrijft Lalla een en verlichting geassocieerd met Nirvikalpa Samadhi - Pure Awareness alleen, volkomen verstoken van fenomenale objecten. Niets anders dan God als de enige doctrine is de al Tao die niet kan worden gesproken. Haar beschrijving van het hebben van geen categorieën van transcendentie of niet-transcendentie resoneert sterk met het boeddhisme van Madhyamaka.
Verlichting absorbeert dit universum van kwaliteiten.
Wanneer dat samenvoegen plaatsvindt, is er niets
maar God. Dit is de enige leer.
Er is geen woord voor, geen geest
om het te begrijpen, geen categorieën
van transcendentie of niet-transcendentie,
geen gelofte van stilte, geen mystieke houding.
Er is geen Shiva en geen Shakti
in verlichting, en als er iets is
dat blijft, dat wat het ook is
is de enige leer.
Lalla The Bhakta
In het volgende gedicht vinden we Lalla in een meer devotionele bui die ons uitnodigt tot het zicht op Sahaja Samadhi: van de wereld die opkomt als een puur land, als de ontmoetingsplaats van hemel en aarde, als de tuin van Eden, een heilige wereld, wordt het Woord vlees. Dit zijn allemaal verschillende manieren om haar aan te wijzen wandelend in de jasmijntuin volledig doordrongen van de geur van het Eeuwige, genietend van de dans van de tienduizend-dingen (steeds veranderende fenomenale vormen) volledig transparant voor de Tao, het goddelijke, onze eigen ware aard. Hoewel ze hier lijkt te zijn (als het speelse uiterlijk van een Kashmiri-dichter-yogini), is de waarheid dat het alleen maar Wandelend in de jasmijntuin is Niets meer, niets minder.
Ik, Lalla, kwam de jasmijntuin binnen,
waar Shiva en Shakti de liefde bedrijven.
Ik loste in hen op,
en wat is dit
voor mij nu?
Ik lijk hier te zijn,
maar ik loop echt
in de jasmijntuin.
