Het neoplatonisme, opgericht in de derde eeuw op de filosofie van Plato door Plotinus, heeft een meer religieuze en mystieke benadering van de ideeën van de Griekse filosoof. Hoewel het in die tijd verschilde van meer academische studies van Plato, ontving het neoplatonisme deze naam pas in de jaren 1800.
Plato's filosofie met religieuze draai
Neoplatonisme is een systeem van theologische en mystieke filosofie gesticht in de derde eeuw door Plotinus (204-270 CE). Het werd ontwikkeld door een aantal van zijn tijdgenoten of bijna tijdgenoten, waaronder Iamblichus, Porphyry en Proclus. Het wordt ook beïnvloed door verschillende andere denksystemen, waaronder het stoïcisme en het pythagorisme.
De leer is sterk gebaseerd op de werken van Plato (428-347 v.Chr.), Een bekende filosoof in het klassieke Griekenland. Tijdens de Hellenistische periode waarin Plotinus leefde, zouden allen die Plato bestudeerden gewoon bekend staan als 'platonisten'.
Moderne inzichten brachten Duitse geleerden in het midden van de 19e eeuw ertoe het nieuwe woord 'Neoplatonist' te creëren. Deze actie scheidde dit denksysteem van het systeem dat door Plato werd onderwezen. Het primaire verschil is dat neoplatonisten religieuze en mystieke praktijken en overtuigingen in Plato's filosofie hebben opgenomen. De traditionele, niet-religieuze benadering werd gedaan door degenen die bekend staan als 'Academische platonisten'.
Neoplatonisme eindigde in wezen rond 529 CE nadat keizer Justinianus (482-525 CE) de Platonische Academie sloot, die Plato zelf in Athene oprichtte.
Neoplatonisme in de Renaissance
Schrijvers zoals Marsilio Ficino (1433-1492), Giovanni Pico della Mirandola (1463-1494) en Giordano Bruno (1548-1600) hebben het neoplatonisme tijdens de Renaissance nieuw leven ingeblazen. Hun ideeën zijn echter nooit echt van de grond gekomen in dit nieuwe tijdperk.
Ficino - zelf een filosoof - deed het neoplatonisme recht in essays zoals ' Vijf vragen over de geest ' waarin de principes werden uiteengezet. Hij herleefde ook de werken van de eerder genoemde Griekse geleerden, evenals een persoon die alleen werd geïdentificeerd als "Pseudo-Dionysius".
De Italiaanse filosoof Pico had meer een vrije wil over neoplatonisme, wat de opleving van Plato's ideeën in de war bracht. Zijn beroemdste werk is " Oration on the Dignity of Man."
Bruno was een productief schrijver in zijn leven en publiceerde in totaal zo'n 30 werken. Een priester van de Dominicaanse orde van het rooms-katholicisme, de geschriften van de vroegere neoplatonisten trokken zijn aandacht en op een gegeven moment verliet hij het priesterschap. Uiteindelijk werd Bruno verbrand op een brandstapel op Aswoensdag van 1600 na beschuldigingen van ketterij door de Inquisitie.
Primaire overtuigingen van neoplatonisten
Hoewel de vroege neoplatonisten heidenen waren, hadden veel neoplatonistische ideeën invloed op zowel de gangbare christelijke als de gnostische overtuiging.
Neoplatonistische overtuigingen zijn gericht op het idee van een enkele allerhoogste bron van goedheid en zijn in het universum waaruit alle andere dingen afstammen. Elke iteratie van een idee of vorm wordt minder heel en minder perfect. Neoplatonisten aanvaarden ook dat kwaad eenvoudigweg de afwezigheid van goedheid en perfectie is.
Ten slotte ondersteunen neoplatonisten het idee van een wereldziel, die de kloof overbrugt tussen de rijken van vormen en de rijken van het tastbare bestaan.
Bron
- "Neoplatonisme;" Edward Moore; The Internet Encyclopedia of Philosophy .
- " Giordano Bruno: Filosoof / ketter "; Ingrid D. Rowland; The University of Chicago Press; 2008.
