"Praying Hands" door Albrecht D rer is een beroemde schets van inkt en potloodschets die in de vroege 16e eeuw is gemaakt. Er zijn verschillende concurrerende verwijzingen naar de creatie van dit kunstwerk.
Beschrijving van het kunstwerk
De tekening is op blauw gekleurd papier dat de kunstenaar zelf heeft gemaakt. "Biddende handen" maakt deel uit van een reeks schetsen die D r tekende voor een altaarstuk in 1508. De tekening toont de handen van een man die bidt met zijn lichaam rechts uit het zicht. De mouwen van de man zijn gevouwen en merkbaar in het schilderij
Oorsprongstheorieën
Het werk is oorspronkelijk aangevraagd door Jakob Heller en is naar hem vernoemd . Er wordt gesteld dat die schets eigenlijk is gemodelleerd naar de eigen handen van de kunstenaar. Soortgelijke handen zijn te zien in andere kunstwerken van Durer.
Er is ook een theorie dat er een dieper verhaal is dat verband houdt met 'Biddende handen'. Een hartverwarmend verhaal van familiale liefde, opoffering en hulde.
Een verhaal over familiale liefde
Het volgende account wordt niet toegeschreven aan een auteur. Er is echter een auteursrecht ingediend in 1933 door J. Greenwald genaamd "The Legend of the Praying Hands by Albrecht Durer."
Terug in de 16e eeuw, in een klein dorpje in de buurt van Neurenberg, woonde een gezin met 18 kinderen. Om voedsel voor zijn broed op tafel te houden, was Albrecht Durer de Oude, de vader en hoofd van het huishouden, een goudsmid van beroep en werkte bijna 18 uur per dag aan zijn vak en elke andere betalende klus die hij kon vinden in de buurt
Ondanks de familiestam hadden twee van de mannelijke kinderen van Durer, Albrecht de Jonge en Albert, een droom. Ze wilden allebei hun talent voor kunst nastreven, maar ze wisten dat hun vader nooit financieel in staat zou zijn om een van hen naar Neurenberg te sturen om daar aan de academie te studeren.
Na vele lange discussies 's nachts in hun drukke bed, sloten de twee jongens eindelijk een pact. Ze zouden een munt gooien. De verliezer zou in de nabijgelegen mijnen gaan werken en met zijn verdiensten zijn broer steunen terwijl hij de academie volgde. Dan, binnen vier jaar, wanneer die broer die de worp won zijn studie afrondde, zou hij de andere broer op de academie ondersteunen, hetzij met de verkoop van zijn kunstwerk of, indien nodig, ook door in de mijnen te werken.
Ze gooiden een munt op een zondagochtend na de kerk. Albrecht de Jonge won de worp en vertrok naar Neurenberg. Albert ging de gevaarlijke mijnen in en financierde de volgende vier jaar zijn broer, wiens werk op de academie bijna onmiddellijk een sensatie was. Albrechts etsen, zijn houtsneden en zijn oliën waren veel beter dan die van de meeste van zijn professoren, en tegen de tijd dat hij afstudeerde, begon hij aanzienlijke kosten te verdienen voor zijn werken in opdracht.
Toen de jonge kunstenaar terugkeerde naar zijn dorp, hield de familie Durer een feestelijk diner op hun grasveld om de triomfantelijke thuiskomst van Albrecht te vieren. Na een lange en gedenkwaardige maaltijd, onderbroken door muziek en gelach, stond Albrecht op uit zijn geëerde positie aan het hoofd van de tafel om een toast uit te brengen op zijn geliefde broer voor de jarenlange opoffering die Albrecht in staat had gesteld zijn ambitie te vervullen. Zijn slotwoorden waren: "En nu, Albert, gezegende broer van mij, nu is het jouw beurt. Nu kun je naar Neurenberg gaan om je droom na te jagen, en ik zal voor je zorgen."
Alle hoofden draaiden zich vol verwachting uit naar het einde van de tafel waar Albert zat, tranen stroomden over zijn bleke gezicht, schudde zijn neergelaten hoofd van links naar rechts terwijl hij snikte en herhaalde steeds weer: "Nee."
Uiteindelijk stond Albert op en veegde de tranen van zijn wangen. Hij wierp een blik op de lange tafel naar de gezichten van wie hij hield, en toen, met zijn handen dicht bij zijn rechterwang, zei hij zachtjes: "Nee broeder. Ik kan niet naar Neurenberg gaan. Het is te laat voor mij. Kijk eens wat vier jaar in de mijnen hebben mijn handen aangedaan! De botten in elke vinger zijn minstens één keer ingeslagen en de laatste tijd heb ik zoveel last van artritis in mijn rechterhand dat ik niet eens een glas kan vasthouden om je toast terug te geven, laat staan delicate lijnen op perkament of canvas met een pen of een borstel. Nee, broeder, voor mij is het te laat. "
Meer dan 450 jaar zijn verstreken. Inmiddels hangen Albrecht Durer's honderden meesterlijke portretten, pen- en zilverpuntsschetsen, aquarellen, houtskool, houtsneden en kopergravures in elk groot museum ter wereld, maar de kans is groot dat u, zoals de meeste mensen, bekend bent met Albrecht Durer's beroemdste werk, "Biddende handen".
Sommigen geloven dat Albrecht Durer nauwgezet de mishandelde handen van zijn broer met palmen tegen elkaar trok en dunne vingers naar de hemel strekten ter ere van zijn broer Albert. Hij noemde zijn krachtige tekening eenvoudig 'Handen', maar de hele wereld opende bijna onmiddellijk hun harten voor zijn grote meesterwerk en hernoemde zijn eerbetoon aan liefde 'Biddende handen'.
Laat dit werk je herinnering zijn, dat niemand het ooit alleen maakt!
