Taoïsme in China

Daoïsme of (d o ji o) is een van de belangrijkste religies die inheems zijn in China. De kern van het daoïsme ligt in het leren en oefenen van The Way (Dao), de ultieme waarheid voor het universum. Het taoïsme, ook bekend als het taoïsme, vindt zijn oorsprong in de Chinese filosoof Laozi uit de 6e eeuw v.Chr., Die het iconische boek Dao de Jing schreef over de leerstellingen van de Dao.

De opvolger van Laozi, Zhuangzi, ontwikkelde de Daoïstische principes verder . Schrijvend in de 4e eeuw v.Chr. Vertelde Zhuangzi zijn beroemde Butterfly Dream transformationele ervaring, waarin hij droomde dat hij een vlinder was maar bij het ontwaken de vraag Was het de vlinder die droomde dat hij Zhuangzi was?

Het taoïsme als religie bloeide pas echt tot honderden jaren later, rond 100 CE, toen de taoïstische kluizenaar Zhang Daoling een sekte van het taoïsme oprichtte, bekend als 'De weg van de hemelse zaken'. Door zijn leer codificeerden Zhang en zijn opvolgers vele aspecten van het Daoïsme.

Conflicten met het boeddhisme

De populariteit van het Daoism groeide snel van 200-700 CE, gedurende welke tijd meer rituelen en praktijken ontstonden. Gedurende deze periode werd het Daoïsme geconfronteerd met concurrentie van de groeiende verspreiding van het Boeddhisme dat via handelaren en missionarissen uit India naar China kwam.

In tegenstelling tot boeddhisten, geloven taoïsten niet dat het leven lijdt. Daoïsten geloven dat het leven over het algemeen een gelukkige ervaring is, maar dat het met evenwicht en deugd moet worden geleefd. De twee religies kwamen vaak in conflict toen beide wedijverden om de officiële religie van het keizerlijke hof te worden. Het daoïsme werd tijdens de Tang-dynastie (618-906 CE) de officiële religie, maar in latere dynastieën werd het vervangen door het boeddhisme. In de Mongoolse Yuan-dynastie (1279-1368) dienden Daoïsten een verzoek in bij het Yuan-hof, maar verloren na een reeks debatten met boeddhisten tussen 1258 en 1281. Na het verlies brandde de regering veel teksten van de Daoïsten.

Tijdens de culturele revolutie van 1966-1976 werden veel daoïstische tempels vernietigd. Na economische hervormingen in de jaren tachtig zijn veel tempels hersteld en is het aantal daoïsten gegroeid. Er zijn momenteel 25.000 daoïsten priesters en nonnen in China en meer dan 1500 tempels. Veel etnische minderheden in China beoefenen ook het taoïsme. (zie onderstaande tabel)

Daoïstische scholen

Taoïstische overtuigingen hebben een reeks veranderingen in zijn geschiedenis ondergaan. In de 2e eeuw CE ontstond de Shangqing-school voor daoïsme, gericht op meditatie, ademhaling en recitatie van verzen. Dit was de dominante praktijk van het Daoisme tot ongeveer 1100 CE.

In de 5e eeuw CE ontstond de Lingbao-school die veel leende van boeddhistische leerstellingen zoals reïncarnatie en kosmologie. Het gebruik van talismannen en de praktijk van alchemie werden ook geassocieerd met de Lingbao-school. Deze gedachtegang werd uiteindelijk opgenomen in de Shangqing-school tijdens de Tang-dynastie.

In de 6e eeuw ontstonden Zhengyi-daoïsten, die ook in beschermende talismannen en rituelen geloofden. Zhengyi Daoists traden op met het aanbieden van rituelen voor het tonen van dank en het "Retraite-ritueel" dat berouw, recitaties en onthouding omvat. Deze school van Daoism is nog steeds populair vandaag.

Rond 1254 ontwikkelde de daoïstische priester Wang Chongyang de Quanzhen-school voor daoïsme. Deze stroming gebruikte meditatie en ademhaling om de levensduur te bevorderen, velen zijn ook vegetarisch. De Quanzhen-school combineert ook verder de drie belangrijkste Chinese leerstellingen van confucianisme, daoïsme en boeddhisme. Door de invloed van deze school waren door de late Song-dynastie (960-1279) veel van de lijnen tussen het Daoïsme en andere religies vervaagd. De Quanzhen-school is ook vandaag nog steeds prominent aanwezig.

Hoofdprincipes van daoïsme

De Dao: De ultieme waarheid is de Dao of de Weg. De Dao heeft verschillende betekenissen. Het is de basis van alle levende dingen, het regeert de natuur en het is een methode om naar te leven. Daoïsten geloven niet in uitersten, maar focussen in plaats daarvan op de onderlinge afhankelijkheid van dingen. Puur goed of kwaad bestaat niet en dingen zijn nooit helemaal negatief of positief. Het Yin-Yang-symbool is een voorbeeld van deze weergave. Het zwart vertegenwoordigt de Yin, terwijl het wit de Yang vertegenwoordigt. Yin wordt ook geassocieerd met zwakte en passiviteit en Yang met kracht en activiteit. Het symbool geeft aan dat binnen de Yang de Yin bestaat en vice versa. De hele natuur is een evenwicht tussen de twee.

De: Een ander belangrijk onderdeel van het Daoisme is de De, wat de manifestatie is van de Dao in alle dingen. De wordt gedefinieerd als het hebben van deugd, moraliteit en integriteit.

Onsterfelijkheid: Historisch gezien is de hoogste prestatie van een daoïst het bereiken van onsterfelijkheid door ademhaling, meditatie, het helpen van anderen en het gebruik van elixers. In vroege daoïstische praktijken experimenteerden priesters met mineralen om een ​​elixer voor onsterfelijkheid te vinden, waarmee de basis werd gelegd voor de oude Chinese chemie. Een van deze uitvindingen was buskruit, dat werd ontdekt door een daoïstische priester die op zoek was naar een elixer. Daoïsten geloven dat invloedrijke Daoïsten worden omgezet in onsterfelijken die anderen helpen begeleiden.

Taoïsme vandaag

Het taoïsme heeft de Chinese cultuur al meer dan 2000 jaar beïnvloed. Zijn praktijken hebben geboorte gegeven aan vechtsporten zoals Tai Chi en Qigong. Gezond leven zoals vegetarisme beoefenen en bewegen. En de teksten hebben gecodificeerde Chinese opvattingen over moraliteit en gedrag, ongeacht religieuze overtuiging.

Daoïstische etnische minderheidsgroepen in China