Een van de beroemdste voorbeelden van religieus geweld in de middeleeuwen zijn natuurlijk de kruistochten - pogingen van Europese christenen om hun visie op religie op te leggen aan joden, orthodoxe christenen, ketters, moslims en zowat iedereen die toevallig in de manier. Traditioneel beperkt de term "kruistochten" zich tot het beschrijven van massale militaire expedities door christenen naar het Midden-Oosten, maar het is juister om te erkennen dat er ook interne "kruistochten" in Europa bestonden die gericht waren op lokale minderheidsgroepen.
Verbazingwekkend genoeg zijn de kruistochten vaak op romantische wijze herinnerd, maar misschien heeft niets het minder verdiend. Nauwelijks een nobele zoektocht in vreemde landen, vertegenwoordigden de kruistochten de slechtste in de religie in het algemeen en in het christendom in het bijzonder. De brede historische contouren van de kruistochten zijn beschikbaar in de meeste geschiedenisboeken, dus in plaats daarvan zal ik enkele voorbeelden geven van hoe hebzucht, goedgelovigheid en geweld zulke belangrijke rollen speelden.
Religie en de kruistochtende geest
Niet alle kruistochten werden geleid door koningen die hebzuchtig waren voor verovering, hoewel ze zeker niet aarzelden wanneer ze een kans hadden. Een belangrijk feit dat vaak over het hoofd wordt gezien, is dat de kruistocht die Europa door de hele middeleeuwen greep, bijzonder religieuze wortels had. Twee systemen die in de kerk zijn ontstaan, verdienen speciale vermelding: boete en aflaten. Boetedoening was een soort wereldse straf en een veel voorkomende vorm was een bedevaart naar de heilige landen. Pelgrims hadden een hekel aan het feit dat heilige plaatsen voor het christendom niet door christenen werden gecontroleerd en gemakkelijk in een staat van onrust en haat jegens moslims terecht konden komen. Later werd kruistocht beschouwd als een heilige bedevaart - dus betaalden mensen boete voor hun zonden door af te gaan en aanhangers van een andere religie af te slachten. Aflaten, of afstand doen van tijdelijke bestraffing, werden door de kerk verleend aan iedereen die monetair bijdroeg aan de bloedige campagnes.
In het begin waren kruistochten eerder ongeorganiseerde massabewegingen van 'het volk' dan georganiseerde bewegingen van traditionele legers. Meer dan dat, de leiders leken gekozen te worden op basis van hoe ongelooflijk hun claims waren. Tienduizenden boeren volgden Petrus de Kluizenaar, die een brief vertoonde waarvan hij beweerde dat deze was geschreven door en persoonlijk aan hem was afgeleverd door Jezus. Deze brief werd verondersteld zijn geloofsbrieven als christelijk leider te zijn, en misschien was hij inderdaad gekwalificeerd - op meer dan één manier.
Om niet te worden overtroffen, volgden menigten kruisvaarders in het Rijndal een gans die door God werd betoverd als hun gids. Ik weet niet zeker of ze heel ver zijn gekomen, hoewel ze erin zijn geslaagd om zich bij andere legers aan te sluiten die Emich van Leisingen volgden, die beweerden dat een kruis op wonderbaarlijke wijze op zijn borst verscheen en hem verklaarde voor leiderschap. Met een niveau van rationaliteit dat consistent is met hun keuze van leiders, besloten de volgelingen van Emich dat voordat ze door Europa reisden om Gods vijanden te doden, het een goed idee zou zijn om de ongelovigen in hun midden te elimineren. Aldus gepast gemotiveerd, gingen zij over tot het afslachten van de Joden in Duitse steden zoals Mainz en Worms. Duizenden weerloze mannen, vrouwen en kinderen werden gehakt, verbrand of anderszins geslacht.
Dit soort acties stond niet op zichzelf - het werd inderdaad herhaald in heel Europa door allerlei kruistochten. De gelukkige joden kregen op het laatste moment de kans zich te bekeren tot het christendom in overeenstemming met de doctrines van Augustinus. Zelfs andere christenen waren niet veilig voor de christelijke kruisvaarders. Terwijl ze over het platteland zwierven, spaarden ze geen moeite om steden en boerderijen te plunderen voor voedsel. Toen het leger van Peter de Kluizenaar Joegoslavië binnenkwam, werden 4.000 christelijke inwoners van de stad Zemun afgeslacht voordat het leger verder ging om Belgrado te verbranden.
Professionele slachting
Uiteindelijk werden de massamoorden door amateur-kruisvaarders overgenomen door professionele soldaten - niet om minder onschuldigen te doden, maar om ze op een meer geordende manier te doden. Deze keer volgden de gewijde bisschoppen om de wreedheden te zegenen en ervoor te zorgen dat ze officiële kerkelijke goedkeuring hadden. Leiders zoals Peter de Kluizenaar en de Rijngans werden door de kerk afgewezen, niet vanwege hun acties, maar vanwege hun terughoudendheid om officiële kerkprocedures te volgen.
Het nemen van de hoofden van gedode vijanden en hen op snoeken spijkeren lijkt een favoriet tijdverdrijf onder kruisvaarders te zijn geweest, bijvoorbeeld, kronieken noteren een verhaal van een kruisvaarder-bisschop die de gespietste hoofden van gedode moslims verwees als een vreugdevol spektakel voor de mensen van God. Toen moslimsteden werden veroverd door christelijke kruisvaarders, was het de standaardprocedure voor alle inwoners - ongeacht hun leeftijd - om summier gedood te worden. Het is niet overdreven om te zeggen dat de straten rood werden van het bloed terwijl christenen zich tegoed deden aan door de kerk gesanctioneerde gruwelen. Joden die hun toevlucht zochten in hun synagogen zouden levend worden verbrand, niet in tegenstelling tot de behandeling die ze in Europa ontvingen.
In zijn rapporten over de verovering van Jeruzalem schreef Chronicler Raymond van Aguilers dat "het een rechtvaardig en prachtig oordeel van God was, dat deze plaats [de tempel van Salomo] zou worden gevuld met het bloed van de ongelovigen." St. Bernard kondigde vóór de tweede kruistocht aan dat 'de christen roemt in de dood van een heiden, omdat daardoor Christus zelf wordt verheerlijkt'.
Soms waren wreedheden verontschuldigd als feitelijk genadig . Toen een kruisvaardersleger uit Antiochië uitbrak en het belegerende leger de vlucht in stuurde, ontdekten de christenen dat het verlaten moslimkamp vol was met de vrouwen van de vijandelijke soldaten. Chronicler Fulcher van Chartres registreerde gelukkig voor het nageslacht dat "... de Franken niets kwaad deden [de vrouwen] behalve hun buiken met hun lansen te doorboren."
Fatale ketterij
Hoewel leden van andere religies in de middeleeuwen duidelijk hebben geleden door toedoen van goede christenen, moet niet worden vergeten dat andere christenen evenveel leden. Augustinus 'aansporing om toegang tot de kerk te dwingen werd met grote ijver aangenomen toen kerkleiders christenen behandelden die een ander soort religieus pad durfden te volgen. Dit was niet altijd het geval geweest - tijdens het eerste millennium was de dood een zeldzame straf. Maar in de jaren 1200, kort na het begin van de kruistochten tegen de moslims, werden volledig Europese kruistochten tegen christelijke dissidenten uitgevoerd.
De eerste slachtoffers waren de Albigenses, soms de Cathari genoemd, die voornamelijk in Zuid-Frankrijk waren gecentreerd. Deze arme vrijdenkers twijfelden aan het bijbelverhaal over de schepping, dachten dat Jezus een engel was in plaats van God, verwierpen transsubstantiatie en eisten streng celibaat. De geschiedenis heeft geleerd dat celibataire religieuze groepen over het algemeen de neiging hebben om vroeg of laat uit te sterven, maar hedendaagse kerkleiders wilden niet wachten. De Katharen namen ook de gevaarlijke stap van het vertalen van de bijbel in de gemeenschappelijke taal van de mensen, die alleen diende om religieuze leiders verder te woeden.
In 1208 hief Paus Innocentius III een leger op van meer dan 20.000 ridders en boeren die erop uit waren om zich door Frankrijk te doden en te plunderen. Toen de stad Beziers viel voor de belegerende legers van het christendom, vroegen soldaten pauselijke legaat Arnald Amalric hoe ze de gelovigen konden onderscheiden van de ongelovigen. Hij sprak zijn beroemde woorden uit: "Dood ze allemaal. God zal de zijne kennen." Zulke diepten van minachting en haat zijn echt beangstigend, maar ze worden mogelijk gemaakt door een religieuze doctrine van eeuwige straf voor ongelovigen en eeuwige beloning voor gelovigen.
Volgelingen van Peter Waldo van Lyon, Waldenzen genoemd, leden ook onder de toorn van het officiële christendom. Ze bevorderden de rol van lekenstraatpredikers, ondanks het officiële beleid dat alleen geordineerde predikanten mogen prediken. Ze verwerpen dingen als eden, oorlog, relikwieën, verering van heiligen, aflaten, vagevuur, en nog veel meer, die werd gepromoot door katholieke leiders. De kerk moest het soort informatie beheersen dat de mensen hoorden, anders zouden ze bedorven worden door de verleiding om zelf te denken. Ze werden verklaard ketters op het Concilie van Verona in 1184 en vervolgens jacht en gedood in de loop van de volgende 500 jaar. In 1487 riep Paus Innocentius VIII op tot een gewapende kruistocht tegen Waldenzen in Frankrijk.
Tientallen andere ketterse groepen leden hetzelfde lot - veroordeling, excommunicatie, repressie en uiteindelijk de dood. Christenen schuwden hun eigen religieuze broeders niet uit de weg toen zelfs kleine theologische verschillen ontstonden. Voor hen waren misschien geen verschillen echt klein - alle doctrines waren een onderdeel van het Ware Pad naar de hemel, en afwijkingen op elk punt daagden het gezag van de kerk en de gemeenschap uit. Het was een zeldzaam persoon die durfde op te staan en onafhankelijke beslissingen te nemen over religieus geloof, des te zeldzamer door het feit dat ze zo snel mogelijk werden afgeslacht.
bronnen
- Helen Ellerbe, The Dark Side of Christian History .
- James A. Haught, Holy Horrors .
- JN Hillgarth, Christendom en heidendom, 350-750 .
- Malcolm Lambert, middeleeuwse ketterij .
- Edward Peters, Heresy and Authority in Medieval Europe .
- R. Dean Peterson, A Beknopte geschiedenis van het christendom .
