Wat is de scheiding van kerk en staat? Dat is een heel goede vraag de staat en is misschien wel een van de meest onbegrepen, verkeerd voorgestelde en kwaadaardige concepten in Amerikaanse politieke, juridische en religieuze debatten vandaag. Iedereen heeft een mening, maar helaas zijn veel van die meningen helaas verkeerd geïnformeerd.
De scheiding van kerk en staat wordt niet alleen verkeerd begrepen, maar is ook buitengewoon belangrijk. Dat is waarschijnlijk een van de weinige punten waarover iedereen aan alle kanten van het debat het gemakkelijk eens kan worden hun redenen voor overeenstemming kunnen verschillen, maar ze zijn het er wel over eens dat de scheiding van kerk en staat een van de belangrijkste constitutionele principes is in Amerikaanse geschiedenis.
Wat zijn "kerk" en "staat"?
Het begrijpen van de scheiding van kerk en staat wordt bemoeilijkt door het feit dat we zo'n vereenvoudigde zin gebruiken. Er is tenslotte geen enkele church . Er zijn veel religieuze organisaties in de Verenigde Staten die verschillende namen aannemen church, synagoge, tempel, meer. Er zijn ook veel rechtspersonen die dergelijke religieuze titels niet aannemen, maar die toch worden gecontroleerd door religieuze organisaties bijvoorbeeld katholieke ziekenhuizen .
Er is ook geen enkele state. In plaats daarvan zijn er meerdere overheidsniveaus op federaal, provinciaal, regionaal en lokaal niveau. Er is ook een grote verscheidenheid aan overheidsorganisaties, commissies, afdelingen, instanties en meer. Deze kunnen allemaal verschillende niveaus van betrokkenheid hebben en verschillende relaties met verschillende soorten religieuze organisaties.
Dit is belangrijk omdat het onderstreept dat we in de scheiding van kerk en staat niet kunnen praten over een enkele, letterlijke kerk en een enkele, letterlijke staat. Die termen zijn metaforen, bedoeld om te wijzen op iets groters. De church moet worden opgevat als een georganiseerd religieus lichaam met zijn doctrines / dogma's en de state moet worden opgevat als een overheidsinstantie, een door de overheid gerunde organisatie of een door de overheid gesponsorde evenement.
Burgerlijke versus religieuze autoriteit
Een nauwkeuriger uitdrukking dan scheiding van kerk en staat kan dus zoiets zijn als separatie van georganiseerde religie en civiel gezag, omdat religieus en civiel gezag over het leven van mensen niet is en niet zou moeten zijn geïnvesteerd in dezelfde mensen of organisaties. In de praktijk betekent dit dat civiele autoriteiten georganiseerde religieuze lichamen niet kunnen dicteren of controleren. De staat kan religieuze lichamen niet vertellen wat te prediken, hoe te preken of wanneer te preken. De civiele autoriteit moet een hands-off aanpak hanteren door religie niet te helpen of te belemmeren.
De scheiding van kerk en staat is echter tweerichtingsverkeer. Het gaat niet alleen om het beperken van wat de overheid met religie kan doen, maar ook wat religieuze instanties met de overheid kunnen doen. Religieuze groepen kunnen de regering niet dicteren of controleren. Ze kunnen er niet voor zorgen dat de overheid hun specifieke doctrines als beleid voor iedereen aanneemt, ze kunnen er niet voor zorgen dat de overheid andere groepen beperkt, enz.
De grootste bedreiging voor de godsdienstvrijheid is niet de overheid of althans niet de overheid die alleen handelt. We hebben zeer zelden een situatie waarin seculiere overheidsfunctionarissen optreden om een bepaalde religie of religie in het algemeen te onderdrukken. Meer gebruikelijk zijn particuliere religieuze organisaties die via de overheid handelen door hun eigen doctrines en overtuigingen gecodificeerd te hebben in wet of beleid.
Bescherming van de mensen
De scheiding van kerk en staat zorgt er dus voor dat burgers, in de rol van sommige regeringsfunctionarissen, geen enkel aspect van hun privé-religieuze overtuigingen aan anderen kunnen opleggen. Schoolleraren kunnen hun religie niet promoten bij kinderen van anderen, bijvoorbeeld door te beslissen wat voor soort Bijbel in de klas wordt gelezen. Lokale functionarissen kunnen bepaalde religieuze praktijken van overheidsfunctionarissen niet eisen, bijvoorbeeld door specifieke, goedgekeurde gebeden te houden. Regeringsleiders kunnen leden van andere religies niet het gevoel geven dat ze ongewenst zijn of tweederangsburgers zijn door hun positie te gebruiken om bepaalde religieuze doctrines te promoten.
Dit vereist morele zelfbeheersing voor overheidsfunctionarissen, en zelfs tot op zekere hoogte voor particulieren een zelfbeheersing die nodig is voor een religieus pluralistische samenleving om te overleven zonder af te dalen in een religieuze burgeroorlog. Het zorgt ervoor dat de regering de regering van alle burgers blijft, niet de regering van één denominatie of één religieuze traditie. Het zorgt ervoor dat politieke scheidslijnen niet langs religieuze lijnen worden getrokken, waarbij protestanten vechten tegen katholieken of christenen vechten tegen moslims om hun aandeel in de openbare portemonnee.
De scheiding van kerk en staat is een belangrijke constitutionele vrijheid die het Amerikaanse publiek beschermt tegen tirannie. Het beschermt alle mensen tegen de religieuze tirannie van een religieuze groep of traditie en het beschermt alle mensen tegen een regering die enkele of enige religieuze groepen wil tiranniseren.
