In de christelijke traditie zijn zonden die de meest ernstige invloed hebben op spirituele ontwikkeling geclassificeerd als 'hoofdzonden'. Welke zonden in aanmerking komen voor deze categorie zijn gevarieerd en christelijke theologen hebben verschillende lijsten ontwikkeld van de meest ernstige zonden die mensen zouden kunnen begaan. Gregorius de Grote creëerde wat vandaag als de definitieve lijst van zeven wordt beschouwd: trots, afgunst, woede, neerslachtigheid, gierigheid, vraatzucht en lust.
Hoewel elk ervan tot verontrustend gedrag kan leiden, is dat niet altijd het geval. Woede kan bijvoorbeeld worden gerechtvaardigd als een reactie op onrecht en als een motivatie om gerechtigheid te bereiken. Bovendien gaat deze lijst niet in op gedragingen die anderen daadwerkelijk schaden en richt ze zich in plaats daarvan op motivaties: iemand martelen en doden is geen "dodelijke zonde" als iemand wordt gemotiveerd door liefde in plaats van woede. De 'zeven hoofdzonden' zijn dus niet alleen diep gebreken, maar hebben ook diepere fouten in de christelijke moraal en theologie aangemoedigd.
01 van 07Trots en de trots
Bron: Jupiter Images Trots - of ijdelheid - is het buitensporige geloof in iemands capaciteiten, zodat je God niet de eer geeft. Trots is ook het falen om anderen de eer te geven die hen toekomt - als de Trots van iemand je stoort, dan ben je ook schuldig aan Trots. Thomas Aquinas stelde dat alle andere zonden voortkomen uit Pride, waardoor dit een van de belangrijkste zonden is om zich op te concentreren:
"Buitensporige zelfliefde is de oorzaak van elke zonde ... de wortel van trots blijkt te bestaan uit het feit dat de mens op de een of andere manier niet onderworpen is aan God en Zijn heerschappij."
De zonde van hoogmoed ontmantelen
Christelijk onderwijs tegen trots moedigt mensen aan zich aan de religieuze autoriteiten te onderwerpen om zich aan God te onderwerpen, waardoor de kerkmacht wordt versterkt. Er is niet noodzakelijk iets mis met trots, omdat trots op wat men doet vaak gerechtvaardigd kan zijn. Het is zeker niet nodig om enige goden te erkennen voor de vaardigheden en ervaring die men een leven lang moet ontwikkelen en perfectioneren; Christelijke tegengestelde argumenten dienen eenvoudig het doel van het denigreren van het menselijk leven en menselijke vermogens.
Het is zeker waar dat mensen overmoedig kunnen zijn in hun eigen mogelijkheden en dat dit kan leiden tot tragedie, maar het is ook waar dat te weinig vertrouwen kan voorkomen dat een persoon zijn volledige potentieel bereikt. Als mensen niet zullen erkennen dat hun prestaties van henzelf zijn, zullen ze niet erkennen dat het aan hen is om door te zetten en te bereiken in de toekomst.
Straf
Van trotse mensen - degenen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van trots - wordt gezegd dat ze in de hel worden gestraft door 'kapot te rijden'. Het is niet duidelijk wat deze specifieke straf te maken heeft met het aanvallen van trots. Misschien was het kapotgaan aan het stuur tijdens de middeleeuwen een bijzonder vernederende straf om te moeten ondergaan. Waarom zou je anders niet worden gestraft door mensen om je te laten lachen en je vaardigheden voor de eeuwigheid te bespotten?
02 van 07Afgunst en de afgunst
Bron: Jupiter Images Afgunst is een verlangen om te bezitten wat anderen hebben, of het nu materiële objecten zijn, zoals auto's of karaktereigenschappen, of iets emotioneler zoals een positieve kijk of geduld. Volgens de christelijke traditie leidt jaloersheid op anderen ertoe dat ze niet gelukkig voor hen zijn. Aquinas schreef die afgunst:
"... is in strijd met de naastenliefde, vanwaar de ziel haar spirituele leven ontleent ... De naastenliefde verheugt zich in het goede van onze naaste, terwijl afgunst daarover treurt."
De zonde van afgunst ontmantelen
Niet-christelijke filosofen zoals Aristoteles en Plato beweerden dat afgunst leidt tot een verlangen om degenen die benijd zijn te vernietigen, zodat ze kunnen worden tegengehouden helemaal niets te bezitten. Afgunst wordt dus behandeld als een vorm van wrok.
Afgunst een zonde maken heeft het nadeel dat christenen worden aangemoedigd tevreden te zijn met wat ze hebben in plaats van bezwaar te maken tegen de onrechtvaardige macht van anderen of proberen te krijgen wat anderen hebben. Het is mogelijk dat op zijn minst sommige afgunststaten te wijten zijn aan hoe sommigen dingen onterecht bezitten of missen. Afgunst zou daarom de basis kunnen worden voor het bestrijden van onrecht. Hoewel er legitieme redenen zijn om bezorgd te zijn over wrok, is er waarschijnlijk meer onrechtvaardige ongelijkheid dan onrechtvaardige wrok in de wereld.
Door te focussen op de gevoelens van afgunst en ze te veroordelen in plaats van het onrecht dat die gevoelens veroorzaakt, kan het onrecht onbetwist doorgaan. Waarom zouden we ons verheugen als iemand macht of bezittingen verkrijgt die hij niet zou moeten hebben? Waarom zouden we niet treuren om iemand die baat heeft bij onrecht? Om de een of andere reden wordt onrecht niet als een dodelijke zonde beschouwd. Zelfs als wrok aantoonbaar even erg was als onrechtvaardige ongelijkheid, zegt het veel over het christendom dat ooit eens als zonde werd bestempeld terwijl de andere dat niet was.
Straf
Jaloerse mensen - degenen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van afgunst - zullen in de hel worden gestraft door voor eeuwig ondergedompeld te worden in ijskoud water. Het is onduidelijk wat voor soort verband er bestaat tussen het straffen van afgunst en het verdragen van ijskoud water. Moet de kou hen leren waarom het verkeerd is om te verlangen naar wat anderen hebben? Moet het hun verlangens koelen?
03 van 07Gulzigheid en de Gulzigheid
Bron: Jupiter Images Vraatzucht wordt normaal gesproken geassocieerd met te veel eten, maar het heeft een bredere connotatie die inhoudt dat je meer van alles probeert te consumeren dan je eigenlijk nodig hebt, inclusief eten. Thomas Aquinas schreef dat Gluttony gaat over:
"... geen verlangen naar eten en drinken, maar een buitensporig verlangen ... de orde van de rede verlaten, waarin het goede van morele deugd bestaat."
Dus de uitdrukking "veelvraat voor straf" is niet zo metaforisch als men zou denken.
Naast het plegen van de dodelijke zonde van vraatzucht door te veel te eten, kan men dit doen door in het algemeen te veel middelen te consumeren (water, voedsel, energie), door buitensporig te besteden om bijzonder rijk voedsel te hebben, door buitensporig veel te besteden om iets te hebben (auto's, games, huizen, muziek, enz.), enzovoort. Vraatzucht kan worden opgevat als de zonde van buitensporig materialisme en, in principe, focus op deze zonde kan een rechtvaardiger en rechtvaardiger samenleving aanmoedigen. Waarom is dit eigenlijk niet gebeurd?
Het ontmantelen van de zonde van gulzigheid
Hoewel de theorie misschien aantrekkelijk is, is in de praktijk de christelijke leer dat vraatzucht een zonde is, een goede manier geweest om mensen met heel weinig aan te moedigen niet meer te willen en tevreden te zijn met hoe weinig ze kunnen consumeren, omdat meer zondig zou zijn. Tegelijkertijd worden degenen die al te veel consumeren niet aangemoedigd om met minder te doen, zodat de armen en hongerigen genoeg kunnen hebben.
Overconsumptie en "opvallende" consumptie hebben Westerse leiders lang gediend als middel om een hoge sociale, politieke en financiële status aan te geven. Zelfs religieuze leiders zelf hebben aantoonbaar schuldig gemaakt aan vraatzucht, maar dit is gerechtvaardigd als het verheerlijken van de kerk. Wanneer was de laatste keer dat je een belangrijke christelijke leider zelfs vraatzucht hoorde uitspreken voor veroordeling?
Denk bijvoorbeeld aan de nauwe politieke banden tussen kapitalistische leiders en conservatieve christenen in de Republikeinse partij. Wat zou er met deze alliantie gebeuren als conservatieve christenen hebzucht en vraatzucht met dezelfde vurigheid begonnen te veroordelen die ze nu tegen lust hebben? Tegenwoordig zijn dergelijke consumptie en materialisme diep geïntegreerd in de westerse cultuur; ze dienen niet alleen de belangen van culturele leiders, maar ook christelijke leiders.
Straf
De gulzigheid - zij die schuldig zijn aan de zonde van gulzigheid - zullen in de hel worden gestraft door dwangvoeding.
04 van 07Lust en de wellustige
Bron: Jupiter Images Lust is het verlangen om fysieke, sensuele genoegens te ervaren (niet alleen die welke seksueel zijn). Het verlangen naar fysieke genoegens wordt als zondig beschouwd omdat het ervoor zorgt dat we meer belangrijke spirituele behoeften of geboden negeren. Seksueel verlangen is ook zondig volgens het traditionele christendom omdat het leidt tot het gebruik van seks voor meer dan voortplanting.
Het veroordelen van lust en lichamelijk genot maakt deel uit van de algemene inspanning van het christendom om het hiernamaals te promoten en wat het te bieden heeft. Het helpt mensen het beeld te sluiten dat seks en seksualiteit alleen bestaan voor voortplanting, niet voor liefde of zelfs alleen voor het plezier van de handelingen zelf. Christelijke denigratie van fysieke genoegens, en in het bijzonder seksualiteit, behoren tot de meest ernstige problemen met het christendom in zijn geschiedenis.
De populariteit van lust als zonde kan worden bevestigd door het feit dat er meer wordt geschreven ter veroordeling ervan dan voor bijna elke andere zonde. Het is ook een van de enige zeven hoofdzonden die mensen als zondig blijven beschouwen.
Op sommige plaatsen lijkt het erop dat het hele spectrum van moreel gedrag is teruggebracht tot verschillende aspecten van seksuele moraliteit en de zorg voor het behoud van seksuele zuiverheid. Dit is vooral waar als het gaat om christelijk recht - het is niet zonder goede reden dat bijna alles wat ze zeggen over 'waarden' en 'gezinswaarden' seks of seksualiteit in een of andere vorm omvat.
Straf
Wellustige mensen - degenen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van lust - zullen in de hel worden gestraft door te worden gesmoord in vuur en zwavel. Er lijkt niet veel verband te zijn tussen dit en de zonde zelf, tenzij iemand ervan uitgaat dat de wellustigen hun tijd besteedden aan 'gesmoord' met fysiek plezier en nu moeten worden verdoofd door fysieke kwelling.
05 van 07Woede en de boze
Bron: Jupiter Images Woede - of toorn - is de zonde van het afwijzen van de liefde en geduld die we voor anderen zouden moeten voelen en in plaats daarvan kiezen voor gewelddadige of hatelijke interactie. Veel christelijke daden door de eeuwen heen (zoals de inquisitie of de kruistochten) lijken gemotiveerd te zijn door woede, niet door liefde, maar ze waren verontschuldigd door te zeggen dat de reden daarvoor liefde van God was, of liefde van iemands ziel - dus veel liefde, in feite, dat het nodig was om hen fysiek te schaden.
Veroordeling van woede als zonde is dus nuttig om pogingen om onrecht te corrigeren, in het bijzonder onrechtvaardigheden van religieuze autoriteiten, te onderdrukken. Hoewel het waar is dat woede iemand snel tot een extremisme kan leiden dat zelf een onrechtvaardigheid is, rechtvaardigt dat niet noodzakelijkerwijs het volledig veroordelen van woede. Het rechtvaardigt zeker niet dat we ons richten op woede, maar niet op de schade die mensen veroorzaken in naam van liefde.
De zonde van woede ontmantelen
Men kan stellen dat de christelijke notie van 'woede' als zonde ernstige tekortkomingen heeft in twee verschillende richtingen. Ten eerste, hoe 'zondig' het ook is, de christelijke autoriteiten hebben snel ontkend dat hun eigen acties erdoor zijn gemotiveerd. Het werkelijke lijden van anderen is helaas niet relevant voor het evalueren van zaken. Ten tweede kan het label 'woede' snel worden toegepast op degenen die proberen onrecht te corrigeren waar kerkelijke leiders profijt van hebben.
Straf
Boze mensen - diegenen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van woede - zullen in de hel worden gestraft door levend in stukken te worden gesneden. Er lijkt geen verband te bestaan tussen de zonde van woede en de straf voor het uiteenvallen, tenzij het is dat het ontleden van een persoon iets is wat een boze persoon zou doen. Het lijkt ook nogal vreemd dat mensen "levend" uiteen zullen vallen wanneer ze noodzakelijkerwijs dood moeten zijn als ze naar de hel gaan. Moet men niet nog in leven zijn om levend in stukken te worden gesneden?
06 van 07Hebzucht en de hebzucht
Bron: Jupiter Images Hebzucht - of hebzucht - is het verlangen naar materieel gewin. Het is vergelijkbaar met gulzigheid en afgunst, maar verwijst naar winst in plaats van consumptie of bezit. Aquinas veroordeelde hebzucht omdat:
"Het is een zonde rechtstreeks tegen de naaste, omdat de ene mens niet overvloedig kan worden in uiterlijke rijkdom, zonder dat een andere man deze mist ... het is een zonde tegen God, net als alle doodzonden, voor zover de mens dingen eeuwig veroordeelt voor de omwille van tijdelijke dingen. "
Het ontmantelen van de zonde van hebzucht
Religieuze autoriteiten lijken tegenwoordig zelden te veroordelen hoe de rijken in het kapitalistische (en christelijke) Westen veel bezitten, terwijl de armen (zowel in het Westen als elders) weinig bezitten. Dit kan zijn omdat hebzucht in verschillende vormen de basis is voor de moderne kapitalistische economie waarop de westerse samenleving is gebaseerd en christelijke kerken tegenwoordig grondig in dat systeem zijn geïntegreerd. Ernstige, aanhoudende kritiek op hebzucht zou uiteindelijk leiden tot aanhoudende kritiek op het kapitalisme, en weinig christelijke kerken lijken bereid te zijn de risico's te nemen die met zo'n houding gepaard zouden gaan.
Denk bijvoorbeeld aan de nauwe politieke banden tussen kapitalistische leiders en conservatieve christenen in de Republikeinse partij. Wat zou er met deze alliantie gebeuren als conservatieve christenen hebzucht en vraatzucht met dezelfde vurigheid begonnen te veroordelen die ze nu tegen lust hebben? Het tegenoverstellen van hebzucht en kapitalisme zou christenen contracultureel maken op een manier die ze niet zijn geweest sinds hun vroegste geschiedenis en het is onwaarschijnlijk dat ze zich zouden keren tegen de financiële middelen die hen voeden en hen vandaag zo dik en krachtig houden. Tegenwoordig proberen veel christenen, vooral conservatieve christenen, zichzelf en hun conservatieve beweging als 'tegencultureel' te beschilderen, maar uiteindelijk dient hun alliantie met sociale, politieke en economische conservatieven alleen maar om de fundamenten van de westerse cultuur te versterken.
Straf
Hebzuchtige mensen - degenen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van hebzucht - zullen in de hel worden gestraft door voor eeuwig in leven te worden gekookt in olie. Er lijkt geen verband te bestaan tussen de zonde van hebzucht en de straf van het koken in olie tenzij ze natuurlijk worden gekookt in zeldzame, dure olie.
07 van 07Luiaard en de Luiaard
Waarom zou luiheid in de hel worden gestraft door in een slangenkuil te worden gegooid? De luiheid straffen: Straf in de hel voor de dodelijke zonde van luiheid moet in een slangenkuil worden gegooid. Bron: Jupiter Images Luiaard is het meest onbegrepen van de zeven hoofdzonden. Vaak beschouwd als louter luiheid, wordt het nauwkeuriger vertaald als apathie. Wanneer een persoon apathisch is, geven ze er niet langer meer om hun plicht jegens anderen of God te doen, waardoor ze hun spirituele welzijn negeren. Thomas Aquinas schreef die luiaard:
"... is slecht in zijn werking, als het de mens zo onderdrukt dat het hem volledig van goede daden aftrekt."
De zonde van de luiaard demonteren
Luiheid veroordelen als zonde fungeert als een manier om mensen actief in de kerk te houden voor het geval ze beginnen te beseffen hoe nutteloos religie en theïsme werkelijk zijn. Religieuze organisaties hebben mensen nodig om actief te blijven om de zaak te ondersteunen, meestal beschreven als 'Gods plan', omdat dergelijke organisaties niets waardevols produceren dat anders enige vorm van inkomsten zou opleveren. Mensen moeten dus worden aangemoedigd om 'vrijwilliger' tijd en middelen te gebruiken op straffe van eeuwige straf.
De grootste bedreiging voor religie is geen antireligieuze oppositie omdat oppositie impliceert dat religie nog steeds belangrijk of invloedrijk is. De grootste bedreiging voor religie is echt apathie omdat mensen apathisch zijn over dingen die er gewoon niet meer toe doen. Wanneer genoeg mensen apathisch zijn over een religie, dan is die religie irrelevant geworden. De achteruitgang van religie en theïsme in Europa is meer te wijten aan mensen die niet meer om hen geven en religie niet meer relevant vinden in plaats van aan anti-religieuze critici die mensen ervan overtuigen dat religie verkeerd is.
Straf
De luiaards - mensen die schuldig zijn aan het begaan van de dodelijke zonde van luiheid - worden in de hel gestraft door in slangenkuilen te worden gegooid. Net als bij de andere straffen voor hoofdzonden lijkt er geen verband te bestaan tussen luiheid en slangen. Waarom zet je de luiaard niet in ijskoud water of kokende olie? Waarom laat je ze niet uit bed gaan en voor de verandering aan het werk gaan?
