Hoe zag het leven eruit voor de eerste boeddhistische monniken? Hoe werden deze volgelingen van de historische Boeddha verordend en aan welke regels leefden ze? Hoewel het eigenlijke verhaal een beetje wordt gehuld door het verstrijken van eeuwen, is het verhaal van deze eerste monniken fascinerend.
Zwervende leraren
In het begin waren er geen kloosters, alleen een dwalende leraar en zijn aanhangende discipelen. In India en Nepal was het 25 eeuwen geleden gebruikelijk dat mannen die spiritueel onderwijs zochten zich aan een goeroe hechten. Deze goeroes leefden meestal in eenvoudige bosherbergen of, nog eenvoudiger, onder de beschutting van bomen.
De historische Boeddha begon zijn spirituele zoektocht door hoog aangeschreven goeroes van zijn tijd te zoeken. Toen hij zich realiseerde dat de verlichting hem op dezelfde manier begon te volgen.
Van huis weggaan
De Boeddha en zijn eerste discipelen hadden geen vaste plek om naar huis te bellen. Ze sliepen onder bomen en smeekten om al hun eten. Hun enige kleren waren gewaden die ze aan elkaar hadden gekleefd van stoffen die van vuilnisbelten waren genomen. Het doek was meestal geverfd met kruiden zoals kurkuma of saffraan, waardoor het een geeloranje kleur kreeg. De gewaden van boeddhistische monniken worden tot op de dag van vandaag "saffraangewaden" genoemd.
Aanvankelijk benaderden mensen die discipelen wilden worden, eenvoudig de Boeddha en vroegen ze om gewijd te worden, en de Boeddha zou wijding verlenen. Terwijl de sangha groeide, stelde de Boeddha een regel vast dat de wijding kon plaatsvinden in aanwezigheid van tien geordende monniken zonder dat hij daar moest zijn.
Na verloop van tijd kwamen er twee stappen voor de wijding. De eerste stap was het huis verlaten . Kandidaten reciteerden de Ti Samana Gamana (Pali), "de drie toevluchtsoorden nemen" in de Boeddha, de dharma en de sangha. Toen schaven de novicen hun hoofd en deden hun gepatchte, geeloranje gewaden aan.
De tien hoofdregels
Nieuwelingen kwamen ook overeen de tien hoofdregels te volgen:
- Niet doden
- Geen diefstal
- Geen geslachtsgemeenschap
- Niet liegen
- Geen bedwelmende middelen gebruiken
- Niet op het verkeerde moment eten (na de middagmaaltijd)
- Geen dansen of muziek
- Geen sieraden of cosmetica dragen
- Niet slapen op verhoogde bedden
- Geen acceptatie van geld
Deze tien regels werden uiteindelijk uitgebreid tot 227 regels en vastgelegd in de Vinaya-Pitaka van de Pali Canon.
Volledige ordening
Een beginner kan na een bepaalde tijd een volledige wijding als monnik aanvragen. Om in aanmerking te komen, moest hij voldoen aan bepaalde normen van gezondheid en karakter. Een senior monnik presenteerde de kandidaat vervolgens aan de monnikenvergadering en vroeg driemaal of iemand bezwaar maakte tegen zijn wijding. Als er geen bezwaren waren, zou hij worden gewijd.
De enige bezittingen die monniken mochten houden, waren drie gewaden, één aalmoeskom, één scheermes, één naald, één gordel en één waterfilter. Meestal sliepen ze onder bomen.
Ze smeekten 's ochtends om hun eten en aten elke dag één middagmaal. Monniken moesten dankbaar ontvangen en eten wat ze kregen, op enkele uitzonderingen na. Ze konden geen voedsel opslaan of iets bewaren om later te eten. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het onwaarschijnlijk dat de historische Boeddha of de eerste monniken die hem volgden vegetariërs waren.
De Boeddha wijdde ook vrouwen als nonnen. Er wordt aangenomen dat het is begonnen met zijn stiefmoeder en tante, Maha Pajapati Gotami en de nonnen kregen meer regels dan monniken.
Discipline
Zoals eerder uitgelegd, probeerden monniken te leven volgens de tien kardinale voorschriften en de andere regels van de Vinaya-Pitaka. De Vinaya schrijft ook straffen voor, variërend van eenvoudige bekentenis tot permanente verwijdering van de bestelling.
Op dagen van een nieuwe en volle maan verzamelden monniken zich in een vergadering om de canon van regels te reciteren. Nadat elke regel was gereciteerd, pauzeerden de monniken om bekentenissen van het overtreden van de regel toe te staan.
Rains Retreats
De eerste boeddhistische monniken zochten beschutting tijdens het regenseizoen, dat het grootste deel van de zomer duurde. Het werd de gewoonte dat groepen monniken ergens bij elkaar zouden blijven en een tijdelijke gemeenschap zouden vormen.
Rijke leken nodigden soms groepen monniken uit om op hun landgoederen te worden gehuisvest tijdens de regenachtige seizoenen. Uiteindelijk bouwden enkele van deze beschermheren permanente huizen voor monniken, wat neerkwam op een vroege vorm van het klooster.
In een groot deel van Zuidoost-Azië observeren de monniken van Theravada Vassa, een 'regenterugtocht' van drie maanden. Tijdens Vassa blijven monniken in hun kloosters en intensiveren hun meditatiebeoefening. Leken nemen deel door hen voedsel en andere benodigdheden te brengen.
Elders in Azië observeren veel Mahayana-sekten ook een vorm van intensieve oefenperiode van drie maanden om de traditie van de eerste monniken terug te trekken.
Groei van de Sangha
De historische Boeddha zou zijn eerste preek hebben gehouden aan slechts vijf mannen. Tegen het einde van zijn leven beschrijven de vroege teksten duizenden volgers. Ervan uitgaande dat deze verslagen juist zijn, hoe hebben de leringen van de Boeddha zich verspreid?
De historische Boeddha reisde en onderwees door steden en dorpen gedurende de laatste 40 jaar van zijn leven. Kleine groepen monniken reisden ook alleen om de dharma te onderwijzen. Ze zouden een dorp binnengaan om om aalmoes te bedelen en van huis naar huis gaan. Mensen onder de indruk van hun vredige, respectvolle aard zouden hen vaak volgen en vragen stellen.
Toen de Boeddha stierf, hebben zijn discipelen zijn preken en uitspraken zorgvuldig bewaard en onthouden en doorgegeven aan nieuwe generaties. Door de toewijding van de eerste boeddhistische monniken leeft de dharma vandaag voor ons.
