De treurige mysteriën van de rozenkrans zijn de tweede van de drie traditionele reeksen gebeurtenissen in het leven van Christus waarop katholieken mediteren terwijl ze de rozenkrans bidden. De andere twee zijn de Joyful Mysteries of the Rosary en de Glorious Mysteries of the Rosary. Een vierde set, de Luminous Mysteries of the Rosary werd in 2002 geïntroduceerd door paus Johannes Paulus II als een optionele toewijding.
The Sorrowful Mysteries hebben betrekking op de gebeurtenissen op Elk mysterie wordt geassocieerd met een bepaalde vrucht, of deugd, die wordt geïllustreerd door de acties van Christus en Maria in het geval dat door dat mysterie wordt herdacht. Terwijl ze over de mysteries mediteren, bidden katholieken ook om die vruchten of deugden.
Katholieken mediteren op de treurige mysteriën terwijl ze de rozenkrans bidden op dinsdag en vrijdag, evenals op de zondagen van de vastentijd.
Elk van de volgende pagina's bevat een korte bespreking van een van de treurige mysteriën, de vrucht van deugd die ermee samenhangt, en een korte meditatie over het mysterie. De meditaties zijn eenvoudigweg bedoeld als hulpmiddel bij contemplatie; ze hoeven niet gelezen te worden terwijl ze de rozenkrans bidden. Naarmate je vaker de rozenkrans bidt, zul je je eigen meditaties over elk mysterie ontwikkelen.
01 van 05The First Sorrowful Mystery: The Agony in the Garden
Een glas-in-lood raam van de Agony in the Garden in Saint Mary's Church, Painesville, OH. Scott P. Richert Het eerste treurige mysterie van de rozenkrans is de ondraaglijke pijn in de tuin, wanneer Christus, na het laatste avondmaal met zijn discipelen op heilige donderdag te hebben gevierd, naar de tuin van Gethsemane gaat om te bidden en zich voor te bereiden op zijn offer op goede vrijdag. De deugd die het meest wordt geassocieerd met het mysterie van de ondraaglijke pijn in de tuin is de acceptatie van Gods wil .
"Mijn Vader, als het mogelijk is, laat deze kelk aan mij voorbijgaan. Niettemin niet zoals ik wil, maar zoals u wilt" (Mattheüs 26:39). Jezus Christus, de zoon van God, de tweede persoon van de heilige drie-eenheid, knielt voor zijn vader in de tuin van Gethsemane. Hij weet wat er komt de pijn, zowel fysiek als spiritueel, die Hij de komende uren zal lijden. En Hij weet dat het allemaal nodig is, dat het noodzakelijk is geweest sinds Adam Eva op het pad van verleiding volgde. "Want God heeft de wereld zo liefgehad om zijn eniggeboren Zoon te geven; opdat een ieder die in hem gelooft, niet verloren gaat, maar eeuwig leven kan hebben" (Johannes 3:16).
En toch is Hij waarlijk Mens, evenals waarlijk God. Hij verlangt niet naar zijn eigen dood, niet omdat zijn goddelijke wil niet dezelfde is als die van zijn vader, maar omdat zijn menselijke wil het leven wil behouden, zoals alle mensen doen. Maar op deze momenten in de tuin van Gethsemane, terwijl Christus zo intens bidt dat zijn zweet is als druppels bloed, zijn menselijke wil en zijn goddelijke wil in perfecte harmonie.
Als we Christus op deze manier zien, komen onze eigen levens in beeld. Door ons te verenigen met Christus door geloof en de sacramenten, door ons in de Kerk te plaatsen, kunnen ook wij Gods Wil aanvaarden. "Niet zoals ik wil, maar zoals u wilt": Die woorden van Christus moeten ook onze woorden worden.
02 van 05The Second Sorrowful Mystery: The Scourging at the Pillar
Een glas-in-loodraam van de geseling bij de pijler in de kerk van Saint Mary, Painesville, OH. Scott P. Richert Het tweede treurige mysterie van de rozenkrans is de geseling bij de pijler wanneer Pilatus onze Heer beveelt om geslagen te worden ter voorbereiding op zijn kruisiging. De spirituele vrucht die meestal wordt geassocieerd met het mysterie van de geseling bij de pijler is versterving van de zintuigen.
"Daarom nam Pilatus Jezus en sloeg hem" (Johannes 19: 1).
Men geloofde algemeen dat veertig wimpers het enige waren dat een man kon verdragen voordat zijn lichaam zou uitgeven; en dus was 39 zweepslagen de zwaarste straf die kon worden opgelegd, kort van de dood. Maar de Man die aan deze pilaar staat, armen omarmend Zijn bestemming, handen gebonden aan de andere kant, is geen gewone man. Als de Zoon van God lijdt Christus elke slag niet minder dan een andere man, maar meer, omdat elke stekende zweep gepaard gaat met de herinnering aan de zonden van de mensheid, die tot dit moment hebben geleid.
Hoe het Heilige Hart van Christus pijn doet als Hij je zonden en de mijne ziet flitsen als de glinstering van de rijzende zon op de metalen uiteinden van de kat met negen staarten. De pijnen in zijn vlees, hoe intens ze ook zijn, bleek in vergelijking met de pijn in zijn heilig hart.
Christus staat klaar om voor ons te sterven, om de pijn van het Kruis te ondergaan, maar we blijven zondigen uit liefde voor ons eigen vlees. Gulzigheid, lust, luiheid: deze dodelijke zonden komen voort uit het vlees, maar ze houden zich alleen vast wanneer onze zielen eraan toegeven. Maar we kunnen onze zintuigen bederven en ons vlees temmen als we Christus 'geseling voor de ogen voor onze ogen houden, zoals onze zonden op dit moment voor de zijne zijn.
03 van 05The Third Sorrowful Mystery: The Crowning With Thorns
Een glas in lood raam van de bekroning met doornen in Saint Mary's Church, Painesville, OH. Scott P. Richert Het derde treurige mysterie van de rozenkrans is de bekroning met doornen, wanneer Pilatus, met tegenzin besloten om door te gaan met de kruisiging van Christus, zijn mannen toestaat de Heer van het universum te vernederen. De deugd die het meest wordt geassocieerd met het mysterie van de Crowning With Thorns is minachting van de wereld.
"En een doornenkroon platzettend, legden zij die op zijn hoofd en een riet in zijn rechterhand. En zij bogen de knie voor hem en spotten met hem, zeggende: Wees gegroet, koning der Joden" (Mattheüs 27:29).
Pilatus mannen denken dat dit een geweldige sport is: deze Jood is door zijn eigen volk overgedragen aan de Romeinse autoriteiten; Zijn discipelen zijn gevlucht; Hij zal zelfs niet spreken in Zijn eigen verdediging. Verraden, onbemind, niet bereid terug te vechten, maakt Christus het perfecte doelwit voor mannen die de frustraties van hun eigen leven willen oplossen.
Ze kleedden Hem in paarse gewaden, plaatsten een riet in zijn hand alsof het een scepter was en drijven diep in zijn hoofd een doornenkroon. Terwijl het Heilige Bloed zich vermengt met het vuil en zweet op het gezicht van Christus, spuwen ze in Zijn ogen en slaan op Zijn wangen, terwijl ze doen alsof ze Hem hulde brengen.
De regalia waarmee de centurions Christus sieren, vertegenwoordigt de eer van deze wereld, die verbleken voor de glorie van de volgende. Christus 'heerschappij is niet gebaseerd op de gewaden en scepters en kronen van deze wereld, maar op zijn aanvaarding van de wil van zijn Vader. De eer van deze wereld betekent niets; de liefde van God is alles.
04 van 05The Fourth Sorrowful Mystery: The Way of the Cross
Een glas in lood raam van de kruisweg in de kerk van Saint Mary, Painesville, OH. Scott P. Richert Het vierde treurige mysterie van de rozenkrans is de weg van het kruis wanneer Christus door de straten van Jeruzalem loopt op weg naar Golgotha. De deugd die het meest wordt geassocieerd met het mysterie van de Kruisweg is geduld.
"Maar Jezus wendde zich tot hen en zei: Dochters van Jeruzalem, ween niet over mij" (Lucas 23:28).
Zijn heilige voeten schuifelen door het stof en de steen van de straten van Jeruzalem, zijn lichaam boog onder het gewicht van het kruis, terwijl Christus de langste wandeling maakt die ooit door de mens is gemaakt. Aan het einde van die wandeling staat de Golgotha-berg, de plaats van de schedels, waar volgens de traditie Adam ligt begraven. De zonde van de eerste mens, die de dood in de wereld bracht, trekt de Nieuwe Mens naar Zijn Dood, die leven in de wereld zal brengen.
De vrouwen van Jeruzalem huilen om Hem omdat ze niet weten hoe het verhaal zal eindigen. Maar Christus weet het en Hij spoort hen aan niet te huilen. Er zullen genoeg tranen zijn om te huilen in de toekomst, wanneer de laatste dagen van de aarde naderen, want wanneer de Mensenzoon terugkeert,
"zal hij geloof vinden op aarde?" (Lucas 18: 8).
Christus weet wat Hem te wachten staat, maar toch gaat Hij altijd vooruit. Dit is de wandeling die Hij 33 jaar eerder voorbereidde, toen de Heilige Maagd Zijn kleine handen vasthield en Hij zijn eerste stappen zette. Zijn hele leven is getekend door de geduldige aanvaarding van de wil van zijn Vader, de langzame maar gestage klim naar Jeruzalem, naar Calvarië, naar de dood die ons leven brengt.
En terwijl Hij ons hier in de straten van Jeruzalem passeert, zien we hoe geduldig Hij Zijn Kruis draagt, zoveel zwaarder dan het onze, omdat het de zonden van de hele wereld draagt, en we vragen ons af over onze eigen ongeduld, hoe snel we zetten naast ons eigen kruis elke keer dat we vallen.
"Als iemand achter mij aan komt, laat hem zichzelf dan ontkennen en zijn kruis opnemen en mij volgen" (Mattheüs 16:24).
Laten we in geduld acht slaan op zijn woorden.
05 van 05The Fifth Sorrowful Mystery: The Crucifixion
Een glas in lood raam van de kruisiging in de kerk van Saint Mary, Painesville, OH. (Foto © Scott P. Richert) Het vijfde treurige mysterie van de rozenkrans is de kruisiging toen Christus aan het kruis stierf voor de zonden van de hele mensheid. De deugd die het meest wordt geassocieerd met het mysterie van de kruisiging is vergeving.
"Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen" (Lucas 23:34).
De weg van het kruis is ten einde. Christus, de Koning van het Universum en de Verlosser van de wereld, hangt gekneusd en bebloed aan het Kruis. Maar de vernedering die Hij heeft geleden sinds Zijn verraad door Judas is nog niet ten einde. Zelfs nu, terwijl Zijn Heilig Bloed werkt aan de redding van de wereld, beschimpt de menigte Hem in Zijn doodsangst (Mattheüs 27: 39-43):
En zij die voorbijgingen, lasterden hem, waggelend met hun hoofden, en zeggende: Vah, gij die de tempel van God vernietigt en deze in drie dagen herbouwt: red uzelf, als u de Zoon van God bent, kom dan van het kruis. Op dezelfde manier zeiden de overpriesters, met de schriftgeleerden en de ouden, spotend: Hij redde anderen; zichzelf kan hij niet redden. Als hij de koning van Israël is, laat hem nu van het kruis neerdalen en wij zullen hem geloven. Hij vertrouwde op God; laat hem hem nu bevrijden als hij hem wil hebben; want hij zei: Ik ben de zoon van God.
Hij sterft voor hun zonden, en voor de onze, en toch kunnen zij en wij het niet zien. Hun ogen zijn verblind door haat; de onze, door de attracties van de wereld. Hun blik is gericht op de minnaar van de mensheid, maar ze kunnen niet voorbij het vuil en het zweet en het bloed komen dat zijn lichaam bevlekt. Ze hebben een excuus: ze weten niet hoe het verhaal zal eindigen.
Onze blik dwaalt echter te vaak weg van het Kruis en we hebben geen excuus. We weten wat Hij heeft gedaan en dat Hij het voor ons heeft gedaan. We weten dat zijn dood ons nieuw leven heeft gebracht, als we ons maar verenigen met Christus aan het kruis. En toch wenden we ons dag na dag af.
En toch, Hij kijkt neer van het Kruis, op hen en op ons, niet in woede maar in mededogen: "Vader, vergeef hen." Zijn er ooit zoetere woorden gesproken? Als Hij hen en ons kan vergeven voor wat we hebben gedaan, hoe kunnen we dan ooit vergeving onthouden aan degenen die ons verkeerd hebben gedaan?
